
Нилуфар ЭРГАШЕВА – Зулфия номидаги давлат мукофоти совриндори. 2005 йилда
туғилган. Ўзбекистон Миллий университети Журналистика ва ўзбек филологияси
факультети талабаси. Шеърлари республика матбуотида нашр этилган.
* * *
Сендан кейин…
Денгиз яқин, осмон яқин,
Озодлику ҳурлик яқин борган сари
қай шевада кўзларимни қилиб талқин
куз кўнглимга кириб борар – қизил, сариқ.
Ва кўнглимнинг исёнига қарши дунё,
Алдамчими, ёлғончими, дод, қарасам.
Пошнасини тақиллатган ўйлар – рўё,
…энди куздан ўзгасини севмам, қасам.
Ҳасрат қилиб тоғлар кўксин ёраверди,
Қандай бахт-а, энди кузга кўнгил бердим.
Сендан кейин мен Худога боравердим,
Сендан кейин Худо яқин келаверди.
Сендан кейин…
Ўзимга
Чўлпон уйғоқ эди сенинг ёшингда,
Томирида қондек оқарди исён.
Ёндирганга ёниқ зарбалар керак
Оловлар ичида эди Туркистон!
Бугун сен жимгина кузатяпсан, дод!
Ҳаққингни инига тошаётганни.
Наҳотки, заррача қизиқтирмайди
Янги бир асрда яшаётганинг?!
Кечикиб-кечикиб қайтади уканг
Уйга шошиб келар, юраги эзғин.
Қодирий. Айблов. «Йиғинди гаплар»
Бўғзинга нимадир тиқилди.
Сездим…
Ўхшашлик сезасан тарихинг билан
Шунда ҳам, парвосиз ғафлатда ётсанг.
Эски оғриқларга, оғир дардларга
Кўзларингни юмсанг, қандай авлодсан?!
Мўрилар ўзига сиғмай ҳайқирар,
Шамол айлантирар совуқ ҳавони.
Иссиқ жонинг учун кўмир қалаган
Онангни босади муздек хавотир.
Ўзинг ҳам сезмайсан, дунё сезмайди
Ловуллаб, чирсиллаб куяр этигинг.
Бошинга мотамли кунлар келмасдан
Миллатим, илоҳо уйғониб кетгин!
Кучи етмас «кучли» табибларингни,
Малҳами хатодир, ёлғонга йўйманг.
Буюк Туркистонни айни қиш чоғи
Худойим, ғафлатда элитиб қўйма!
Чўлпон уйғоқ эди менинг ёшимда…
* * *
Пушти нигоҳларда шафтолизорлар,
Пушти сепларини ёяр кенг қишлоқ.
Иғволар, ёлғонлар, гуноҳ ичинда
Пушти кўнгилчасин асрар қизалоқ.
Жон берар боғбонлар мудроқ боғларга,
Шакл этар бирма-бир умримга ўхшаш.
Тақдирига ёзмиш бу шохчаларнинг
Кераксиз шоҳлардек кераксиз яшаш!
Дарахтлар кўзида йиғи жонланмиш,
Исён аралашган музаффар шукуҳ!
Воҳки, боғларимга кўчиб ўтмишдир,
Қайчилаб ташланган аждодлар руҳи.
Бесабаб кесилган азим боғларнинг,
Суратин чизаман гул лаганларга.
Менинг эса ҳамон раҳмим келади,
Боғбонсиз бесамар гуллаганларга.
Пушти нигоҳларда шафтолизорлар,
Пушти сепларини ёяр кенг қишлоқ.
Дунё ҳийласига юзин бурганча,
Пушти кўнгилчасин асрар қизалоқ.
Кутдим
Кутдим…
Оққушлар уйига етиб олгунча
Бир баҳор кўксимда қишлаб улгурди.
Сўлиб бораётир кулгум – ол ғунча
Кўзимдаги ёшдай савдом улгуржи.
Турналар тортқилар киприкларимдан;
Тушимда турткилар ялмоғиз хотин.
Осмоннинг фусункор кўприкларида
Оқ гуллар тутади менга ойдин тун.
Кутдим…
Чуғурлай бошлади қалдирғоч кўнглим,
Учиб кетмоқ истар руҳим саргашта.
Ҳаққа талпинади ишққа оч кўнглим,
Йўлларим ўсадир, умрим – курашда.
Йиғиларим рангсиз – қаттиққўл турма,
Оғриқлар оғирки тугамас тушдир.
Ҳансираб-ҳансираб қайга етурман
Битта қанотидан айрилган қушдек.
Кутдим…
Кулгучимда тунар дайдиган насим,
Табассумим маддоҳ, сўзим яллачи.
Қачон уйғонаркин, олади қасдин
Боғларим бардошсиз – камбағалчилик.
Мусича туйғулар яшолмай ўлса
Лочин юрагимда масиҳнафас ишқ.
Наҳотки, тақдирим, насибам бўлса,
Оғир қанотларни кўтариб учиш.