Yodgorjon ZOKIRJONOV – 1999 yilda tug‘ilgan. Alisher Navoiy nomidagi Toshkent davlat o‘zbek tili va adabiyoti universiteti talabasi. “Gulxan”, “Bir safda” (ko‘zi ojizlar jamiyatiga qarashli) kabi respublika jurnallarida ijod namunalari yoritilgan.
TUGʻILGAN KUN
Bugun erta uyg‘ondim, axir tug‘ilgan kuning. So‘ng har doim ko‘rishadigan xiyobonimizga bordim. Hammayoq o‘sha-o‘sha, zarracha bo‘lsin o‘zgarmabdi. Kelib qolarsan deb kutdim. Sen esa… Kelmading!..
Quyosh to boshim tepasiga kelguncha kutdim. Baribir kelmading! Shunda xayolimga yashin tezligida ajoyib bir fikr kelib qoldi! Yaqinginadagi do‘koncha tomonga yugurdim. Sotuvchining qo‘l telefonidan sening raqamingni terdim. Ko‘tarmading… Uch marta, to‘rt marta – raqamingni qayta-qayta teraverdim. Ammo o‘ninchisida ham ko‘tarmading. Talvasaga tushdim, birdan asabiylasha boshladim. Daf’atan, telefoning mening uyimda ekanini esladim-u, uyga qarab yo‘l oldim.
Borganimda meni ko‘rgan onam shoshib qoldilar. Quvondilar ham. Atrofimda parvonadek aylanib, ahvolim bilan qiziqdilar. “Bir o‘zing qanday kelding?” deb so‘rardilar tinmay. Men esa ulardan pul so‘radim. So‘ng onamdan pulni, xonamdan telefoningni oldim-u, oxirgi marta uchrashgan ko‘limiz bo‘yi bor edi-ku, o‘sha yoqqa borish uchun ko‘chaga otildim. Nima bo‘layotganini anglab ulgurmagan bechora onam, qo‘lida kapgiri bilan “hay-hay”lagancha qolaverdi…
Bilaman, ular mening kelganimdan quvonib, ovqatning harakatiga tushib ketgan edilar. Ammo u mahalda tomog‘imdan qil o‘tarmidi? Xullas, onam menga yeta olmadilar. Izimdan ergashar ekan, «bolam» deb dodlagancha, yo‘lning o‘rtasida muk tushib o‘tirib oldilar. Men esa to‘xtashni istamay, yugurib ketaverdim. Shunda nimaningdir taraqlab yerga tushgan ovozi ortimga o‘girilishimga majbur qildi. Qarasam, onamning atrofida odamlar to‘dalashib turishardi. Biroq nima bo‘layotganiga qiziqib ko‘rmadim. Indamay ko‘l tomonga oshiqdim.
Yo‘lda ketyotib kimni ko‘rdingiz, degin? Eng yaqin dugonang Shahnozni! Undan seni so‘radim. Negaligini bilmadim-u, u cho‘chib ketdi. So‘ng yig‘lab yubordi. Shu desang, qiz bolaning ko‘z yoshiga chiday olmayman-da, sira toqatim yo‘q. Kayfiyatim buzildi. “E, bor-e!”, deb, o‘z yo‘limda ketaverdim!
Ko‘l ham, unda “g‘a-g‘a”lashib suzib yurgan o‘rdaklar ham o‘sha-o‘sha. Bilaman, sen ham shu yerdasan. Yana, «meni ko‘rgani quruq kelibdi», deb o‘ylama. Mana, bularni sen uchun yo‘ldan sotib oldim. Qara, qara bu gullarga! Qip-qizil! Oh-oh, iforining yoqimliligini aytmaysanmi?! Sen gullarni yaxshi ko‘rasan-ku, to‘g‘rimi? Ma, olaqol!..
Nega indamaysan? Har doim shunaqa, kelganimda faqat men gapiraman, sen esa jiiim turaverasan.
Iya, kun tushdan og‘ayapti! Men bora qolay. Shifokor opalarni ham bugun rosa tashvishga qo‘ygandirman. Ularning menga jinniga qaragandek munosabatda bo‘lishganiga xafa emasman. Baribir ular mehribon, oqko‘ngil. Oila a’zolarim, do‘stlarim meni «ruhiy xasta» deyishadi. Hech biridan xafa emasman. Chunki, barchalarini juda-juda yaxshi ko‘raman. Keyin ular telba degani bilan telba bo‘lib qolarmidim, to‘g‘rimi? Eng muhimi – sen meni telba deb o‘ylamasang bo‘ldi. Meni sen telba deb o‘ylaganingdan keyingina telbaga aylanaman. Uzr, gap bilan bo‘lib, bu yerga nimaga kelganimni unuta yozibman. Axir tug‘ilgan kuning bilan tabriklash uchun kelganman! Shundoq tabriklayman-u, ketaman. Chunki, bu yerda yana ozroq ushlanib qolsam, yig‘lab yuborishim hech gapmas. Bunday bo‘lishini esa xohlamayman. Buni sen ham istamaysan-ku, to‘g‘rimi? Shunday ekan, eshit. Tug‘ilgan kuning bilan tabriklayman! Agar, hayot bo‘lganingda, bugun yigirma yoshga to‘larding, gulim!
Ёдгоржон ЗОКИРЖОНОВ – 1999 йилда туғилган. Алишер Навоий номидаги Тошкент давлат ўзбек тили ва адабиёти университети талабаси. “Гулхан”, “Бир сафда” (кўзи ожизлар жамиятига қарашли) каби республика журналларида ижод намуналари ёритилган.
ТУҒИЛГАН КУН
Бугун эрта уйғондим, ахир туғилган кунинг. Сўнг ҳар доим кўришадиган хиёбонимизга бордим. Ҳаммаёқ ўша-ўша, заррача бўлсин ўзгармабди. Келиб қоларсан деб кутдим. Сен эса… Келмадинг!..
Қуёш то бошим тепасига келгунча кутдим. Барибир келмадинг! Шунда хаёлимга яшин тезлигида ажойиб бир фикр келиб қолди! Яқингинадаги дўконча томонга югурдим. Сотувчининг қўл телефонидан сенинг рақамингни тердим. Кўтармадинг… Уч марта, тўрт марта – рақамингни қайта-қайта теравердим. Аммо ўнинчисида ҳам кўтармадинг. Талвасага тушдим, бирдан асабийлаша бошладим. Дафъатан, телефонинг менинг уйимда эканини эсладим-у, уйга қараб йўл олдим.
Борганимда мени кўрган онам шошиб қолдилар. Қувондилар ҳам. Атрофимда парвонадек айланиб, аҳволим билан қизиқдилар. “Бир ўзинг қандай келдинг?” деб сўрардилар тинмай. Мен эса улардан пул сўрадим. Сўнг онамдан пулни, хонамдан телефонингни олдим-у, охирги марта учрашган кўлимиз бўйи бор эди-ку, ўша ёққа бориш учун кўчага отилдим. Нима бўлаётганини англаб улгурмаган бечора онам, қўлида капгири билан “ҳай-ҳай”лаганча қолаверди…
Биламан, улар менинг келганимдан қувониб, овқатнинг ҳаракатига тушиб кетган эдилар. Аммо у маҳалда томоғимдан қил ўтармиди? Хуллас, онам менга ета олмадилар. Изимдан эргашар экан, «болам» деб додлаганча, йўлнинг ўртасида мук тушиб ўтириб олдилар. Мен эса тўхташни истамай, югуриб кетавердим. Шунда ниманингдир тарақлаб ерга тушган овози ортимга ўгирилишимга мажбур қилди. Қарасам, онамнинг атрофида одамлар тўдалашиб туришарди. Бироқ нима бўлаётганига қизиқиб кўрмадим. Индамай кўл томонга ошиқдим.
Йўлда кетётиб кимни кўрдингиз, дегин? Энг яқин дугонанг Шаҳнозни! Ундан сени сўрадим. Негалигини билмадим-у, у чўчиб кетди. Сўнг йиғлаб юборди. Шу десанг, қиз боланинг кўз ёшига чидай олмайман-да, сира тоқатим йўқ. Кайфиятим бузилди. “Э, бор-э!”, деб, ўз йўлимда кетавердим!
Кўл ҳам, унда “ға-ға”лашиб сузиб юрган ўрдаклар ҳам ўша-ўша. Биламан, сен ҳам шу ердасан. Яна, «мени кўргани қуруқ келибди», деб ўйлама. Мана, буларни сен учун йўлдан сотиб олдим. Қара, қара бу гулларга! Қип-қизил! Оҳ-оҳ, ифорининг ёқимлилигини айтмайсанми?! Сен гулларни яхши кўрасан-ку, тўғрими? Ма, олақол!..
Нега индамайсан? Ҳар доим шунақа, келганимда фақат мен гапираман, сен эса жииим тураверасан.
Ия, кун тушдан оғаяпти! Мен бора қолай. Шифокор опаларни ҳам бугун роса ташвишга қўйгандирман. Уларнинг менга жиннига қарагандек муносабатда бўлишганига хафа эмасман. Барибир улар меҳрибон, оқкўнгил. Оила аъзоларим, дўстларим мени «руҳий хаста» дейишади. Ҳеч биридан хафа эмасман. Чунки, барчаларини жуда-жуда яхши кўраман. Кейин улар телба дегани билан телба бўлиб қолармидим, тўғрими? Энг муҳими – сен мени телба деб ўйламасанг бўлди. Мени сен телба деб ўйлаганингдан кейингина телбага айланаман. Узр, гап билан бўлиб, бу ерга нимага келганимни унута ёзибман. Ахир туғилган кунинг билан табриклаш учун келганман! Шундоқ табриклайман-у, кетаман. Чунки, бу ерда яна озроқ ушланиб қолсам, йиғлаб юборишим ҳеч гапмас. Бундай бўлишини эса хоҳламайман. Буни сен ҳам истамайсан-ку, тўғрими? Шундай экан, эшит. Туғилган кунинг билан табриклайман! Агар, ҳаёт бўлганингда, бугун йигирма ёшга тўлардинг, гулим!