Тонг қўшиғи Мен сени хўб асраб юргандим, Шуми бахтинг, айт, шуми умринг?! Гапирсам тин олабошлар тонг, Йиғлай бошлар баргларда шудринг. Айт, ҳали сен ишонганимми, Сенга айтганмидим сирларимни Ҳали сен излаб топинганимми?! Гапирсам тин олабошлар тонг, Йиғлай бошлар баргларда шудринг.…
Ҳикоя Мен айтиб бермоқчи бўлган бу воқеа собиқ шўролар даврида юз берганди. Полкимиз Байкал ортидаги кичик бир шаҳарчада жойлашганди. Зобитлар турли миллат вакилларидан иборат бўлган аскарларга нафрат ва алам билан муомала қиларди. Миллатлар ўртасида турли низолар қўзғаш, аскарларни бир-бирларига қарши…
Шивирлама, шаббода Шивирлама, хаёлим бўлиб, Лабларимга томизма бода. Жоним ҳозир кетар тўкилиб, Шивирлама, менга шаббода. Нафасингни ўхшатдим жуда, Менга азиз бўлган нафасга, Қўй, жонимни учирворасан, Зўрға солдим ўзи қафасга. Шивирлама, менга шаббода, Қўзғатма дил япроқларини. Кўтаролмас энди вужудим,…
ФАҚАТ САВОБ БОРКИ, ДУНЁ БУС-БУТУН Шоир 1981 йилда инфаркт ўтказди. Касалликдан аста-секин ўнгланиб, яна эҳтиросларни жунбушга келтирадиган, ўқувчини чуқур хаёлга, ўйга чўмдирадиган шеърлар, кичик лирик поэмалар ёза бошлади. 1982 йилда ёзилган “Ҳайронлик”, “Сенга бу дунёнинг гули, неъмати”, “Савоб”, “Қонуният” каби…
Кўнгил Осонмас оламни англамоқ тўкис, Ғубор йўқ боболар иштибоҳида: “Наҳанг кифтидадир сув узра ҳўкиз, Арзу замин эса ҳўкиз шохида”. Бугун бу чўпчакка ишонмас ҳар ким, Ибтидо тарихин кўпчилик билар. Заиф фаразларни этар чилпарчин, Аллома Ньютон “гурзи”си билан. …
* * * Гул сори қилмон назар зебо жамолинг борида, Кўзга олмон сарвни нозик ниҳолинг борида. Қилмади ҳусн аҳлиға ҳаргиз вафо ҳусну жамол, Қил вафо, эй бевафо, ҳусну жамолинг борида. Истамон ҳайвон суйин, босмон, доғи ичмон ани, Дамбадам…
Абдулла Қодирий таваллудининг 125 йиллигига бағишланади. Абдулла Қодирий ҳаётидан йирикроқ асар ёзиш ниятим бор эди кўп йиллардан буён. Ниҳоят, ушбу қисса қоғозга тушди. Уни қиёмига етказишда қимматли маслаҳатларини аямаган, буюк адибимиз ҳаёти ва ижодининг билимдонлари – Умарали Норматов, Наим Каримов,…
Ғалати бир ҳис билан уйғониб, нимёруғ хонада ётганимни кўрдим. Оппоқ пардалар, китоб терилган токчалар, сандиқ устига текис йиғилган қавима кўрпалар… Ўз уйимдаман! Қайтганимга икки ой бўлибди ҳамки, ҳар сафар уйғонганимда яна ўша манзарани кўришдан қўрқиб, кўзимни очгим келмайди: тор хонада…
– Ҳуув отаси, туринг, турақолинг энди… Олисдан таралгандай майин овозни отаси гўё эшитмас, кўрпага бурканганча қимирламай ётарди. Шунда овоз эгаси “қаср”га оёқ томондан қўл узатиб, кўрпани силкитди: – Туринг, отаси, келиниз чойга чақиряпти, келиннинг қўлидан чой ичмайсизми, отаси? – А?..…
Бир кечаю-бир кундуз тўхтовсиз юрганларидан отларнинг силласи қуриди. Бирор жойда тўхтаб уларга дам берилмаса бўлмасди. Бироқ амирлар бу ҳақда султонга айтгани журъат қила олишмас, ҳатто Содирхон ҳам жим эди. Ҳайтовур, султоннинг ўзи нафас ростлашга қарор қилди…