Аҳрор АБДУМАННОН – 2002 йилда туғилган. Ҳозирда Ўзбекистон Журналистика
ва оммавий коммуникациялар университети талабаси. Республика матбуотида
шеърлари чоп этилган.
***
Ёмғир
ёға бошлади бисёр,
шивалаб-шивалаб
тар кўзларимга.
Сен қаердадир эдинг –
мендан олисда.
Дедим: ёмғирни ёмон кўраман!
Дединг: такрор ёмғир ёғса сизга уни ҳис қилдираман!
Шундан сўнг
сира ёмғир
ёғмади.
***
Сен Худо сингари
Келмайсан ҳеч вақт,
Қуёш чиқса ҳамки тунда дафъатан.
Ой ҳам синиб кетса иккига қайта
Ва туннинг сийнаси қонаса дарддан.
Қон кечиб бораман бўғзимга қадар,
Айтсам “жон” чиқади сўзга муносиб.
Сендай кетар йўқдир қошимдан бадар,
Мендай кутар йўқдир… Ва ақли қосир.
Бир вулқон қайнайди гирибонимда,
Ҳовучлаб сув қуйсанг,
сўнишга ташна.
Аммо ёниб кетар ундан-да ичда –
Кўнглимнинг тубида куйлаган тошлар.
Ҳам саҳро сингари лабимга тутдинг
бир оний сархушлик чоғирларини.
Мен ямаб-ясқашга тиришдим ҳар гал
абадий чанқоғим ёриқларини.
Сен сайёд силаган ёйдайин қадим,
Нишондан юз бурган дилшикаст ўқлар.
Шаштидай қайрилиб кетяпсан тағин,
Эй, мени уйғотиб қўйган оғриқлар.
Ва охир
У каби келсайдинг зора,
Ҳижобинг олинса масофамиздан.
Сўнгра Йўл олайин ё Ўт ёқайин
Ўртада чақнаган нигоҳимиздан.
***
Наҳот сен сўляпсан, гулим, гулюзим,
тиканлар қуршамиш сарбоғимизда?
Йўлнинг тамоми йўқ,
йўлнинг тамоми, бир сийлиқ турибди
адоғимизда.
Наҳот сен сўляпсан?
Гулафшон, насмим,
барибир бошимга ёлғизлик битган.
Аймоқи ифоринг димоғимдан то
беқўним руҳимга ўрлашиб кетган.
Қолган илинж бўлди, ё умид, ё Руҳ.
Сўнгги борим ила тепаласайдим.
Руҳафзо тонглари пушти гулларинг
бужур юзларимни эркаласайди!..
Сўнишинг муқаррар…
Кетишинг тайин,
ахир асралмаган жоним қароғи,
бил мангу зулматда бир Сен бўлмасанг
мени тилкалайди туннинг яроғи.
Ўзи етмасмиди шунча балокаш –
ичимда юҳога чоғир тош отган!
Ўзи олти ёғим “Ўт”дан иборат,
кўзим косасида кул зарри қотган.
Наҳот сен сўляпсан
сезон мўрламай,
кулбайи эҳзоним фараҳ чоғида?
Ўт олмоққа шай яна бир сақар
ё вулқон қайнови гирибонимда
бемаврид уйғонар шому саҳарлар
на кўклам, на кузак… тийрак тўрт фасл
ичимда оташнинг ловуллашлари
бўғзимдан «Оҳ» бўлиб чиқар муттасил.
Наҳот сен сўляпсан…
Ўксиз гулларинг суяб туролмайман –
қўлларим кишан…
Бир муқим жой олсанг қорачиғимдан,
Тоабад қабоғим юмиб яшасам.
Наҳот сен сўляпсан?
Оҳанг
Зариф Султонийга
Бир сўзки, кўнглимни ёради илкис,
Бир сўзки, бўғзимдан олади тунда.
Янада ясасам ўзимга якун,
Иблисни кашф этар қайсидир бурдам.
тўрам
хирож
айлар
алил
бошимдан.
Келдим кўзларимнинг қонига ташна –
зулмат тубиндаги тугун ёруғи.
Оғзи қон, ўрлаган сангборон ичра
Танҳомиз, эй менинг буюк оғриғим.
Яшам саноғимдан минг бор адашиб,
Ёриқ лабларим ва сўзсиз бармоғинг.
Бир куй пиширади лойимни авон,
Муҳтасиб шеър эди менинг қадоғим.
зилҳо
бош
кўтармас
сарви
дошимдан
Кимсан
куйганига малҳам тўраган?
Абдолу ангорим акси тарози.
Тинсиз кўпиради қонимда ваҳм,
Қанотсиз бир эркман,
Руҳим – самозин.
Бир сўзки – куфрона,
Бир сўзки – инъом
Қулоқ солмоқ нечун?
Авом – ҳийлагар.
Чинки ошиқларни қалашганида,
Ким эди дилафзо дорни тинглаган!?
сўнг
оҳанг
бўламан
Ҳофиз
қошинда…
***
Сен ҳам
эслайсанми,
ўша тош кўча,
челагинг тўлмаган ғамгузор шомлар,
бирин-бирин юлдуз саналган кеча,
ичимда жаҳаннам совиган тонглар,
бир шоир пойлашга арзирли эшик,
қоқ туни келганим сотгани пошнам,
Худо хоҳламаган сўнгги учрашув
ва мен боролмаган энг гўзал оқшом?..
Ёр-ёрлар оққанди, булутга – ситам,
тиззасин қучоқлаб кўнган йигитча.
Ҳар баҳор кўксимни қон қилиб ўтар
сенинг кулишингга ҳарис бойчечак.
Сен ҳам
эслайсанми, висоли тақиқ,
ҳатто нигоҳимиз оловдан бунёд!
Энди коинотнинг қайси буржида
яшайман,
яшайсан,
яшаймиз,
ўртамизда бир дунё дунё
Сен ҳам
эслайсанми, авзойи нотоб
самодан ёмғирлар ёғганин шаррос!?
Ҳар битта томчида Худо бор эди,
мен эса ер эдим пойингда мутлақ.
Ситамлар ўстирдим,
узалган неки
бир сафо таратди шамолдай енглик.
Манзил чиқаверди ғолибон шукуҳ
бизга торлик қилиб Худосиз кенглик.
Ўтган кечимлардан
нима ҳам кўрдинг,
мункиб сўраганинг бўлгунча бажо,
бодраган самонинг зулумотидан
боласиз бешикка термилгунча то!?
Балки, ёш тизилар кафтларинг узра
ўксик титроғингга урганида занг.
Балокаш дунёда тонг отмас эди
туннинг сочларига тушганда соянг.
Қайси биримизнинг
ёдимиз маҳтал,
умрим ўтаверса шу лаҳза сари.
Кўчанг бўйидаги чоғир тош эмас,
деразанг тагида унган гул каби
мени эслайсанми…
«Шарқ юлдузи» журнали 2025-йил 1-сон